Στο
διάστημα που υφίσταται το παρόν έχει
καταστεί προφανές ότι η καυστική πολιτική
κριτική είναι το όπλο και ο σκοπός του.
Ο ιδεολογικός πόλεμος που μαίνεται θα
συνεχιστεί και ένας τέτοιος πόλεμος εξελίσσεται
υπεράνω προσώπων. Τα πρόσωπα δεν είναι
το αντικείμενο της πολεμικής μας. Η
δημόσια κριτική επιβάλλεται όταν τα
όποια πρόσωπα δεν λένε να συμμορφωθούν
και εκθέτουν ανεπανόρθωτα και καθ'
ολοκληρίαν το κίνημα. Το κίνημα δεν
ανήκει σε κανέναν και δεν είναι ιδιοκτησία.
Το κίνημα είναι οργανική πραγματικότητα
που διαμορφώνεται από όσους τοποθετούνται
ως υπηρέτες του έθνους τους. Όταν αυτό
που αποτελεί αίσχος και όνειδος για μία
κοινότητα που ορίζεται υπεράνω παρατάξεων
και συλλογικοτήτων αποκρυφτεί, γίνεται
αισχρότερο. Όπλο μας είναι το άπλετο
φως που ρίχνεται σε υποθέσεις που αφορούν
όλους. Οι ακροαριστεροί λύνουν τα
ζητήματα 'της όχθης τους' με κλωτσιές,
μπουνιές και ενίοτε με σφαίρες, εκφράζοντας
το αρχέτυπο των αθίγγανων. Στην δική
μας όχθη οι ιδεολογικές διαφορές
επιλύνονται με μάχη ιδεών και ανταγωνισμό.
Η τελευταία λέξη της μόδας του εθνικισμού
που φοριέται ολοένα μετά τον κοινοβουλευτικό
ξεπεσμό του ονομάζεται 'Εκδήλωση των
Ιμίων'. Κάθε χρόνο δίνεται σαν δώρο από
τον Άγιο Βασίλη μία πρόσκληση
ψευτογκλαμουριάς και σελφοπανηγυριού.
Ο εθνικιστής φοράει τα καλά του, παίρνει
και μία έκφραση κακίας και σκάει μύτη
στην εκδήλωση, βγάζει ανενόχλητος τις
φωτογραφίες του και τις αναδημοσιεύει
για να κάνει φιγούρα στους φίλους του.
Η εκδήλωση αυτή αποτελεί μίας πρώτης
τάξεως ευκαιρία για να κυκλοφορήσουν
τα κουτσομπολιά του 'χώρου' και φυσικά
η κρατική ασφάλεια να εμπλουτίσει το
αρχείο της με τις φάτσες χαζοχαρούμενων
εθνικιστών και να ενημερωθεί από πρώτο
χέρι για το τί παίζεται και τί δεν
παίζεται γενικά. Η συνήθεια αυτή
αντικατοπτρίζει την σαπίλα του κράτους.
Ότι τα πάντα συνεχίζονται σαν μία υπόθεση
εργασίας. Οι βλαχόμπατσοι την βγάζουν
με οφθαλμόλουτρο, γράφουν και μία αναφορά
για την υπηρεσία ότι 'όλα τελέσθηκαν
καλώς' και η ζωή συνεχίζεται στους
γνωστούς ρυθμούς μέχρι τις επόμενες
εκλογές. Την ημέρα της εκδηλώσεως τα
'social media', το απόλυτο
αντικοινωνικό αποκούμπι των εθνικιστών
και όχι μόνο, που παίρνουν φωτιά από τα
σχόλια και τα κουτσομπολιά. Έγινε αυτό
ή εκείνο, ήταν ο τάδε και ο τάδε δεν ήταν,
τί είπε ο ένας και ο άλλος. Και το χαστούκι
έρχεται όταν όλες αυτές οι ασημαντότητες
που γίνονται ήρωες για μία ημέρα βλέπουν
τον Φύρερ να λέει με ταπεινότητα 'Και
ποιός είμαι εγώ;' εκφράζοντας
με τραγικό τρόπο την ματαιότητα της
μονάδος μπροστά στο αέναο μεγαλείο του
έθνους. Ο άγνωστος υπέρ
πατρίδος στρατιώτης είναι το ιδανικό
μας, για αυτό τον έχουμε μαρμαρωμένο
στην πλατεία Συντάγματος. Ο ανώνυμος,
αυτός που πίπτει υπέρ ιδεών, υπέρ βωμών
και εστιών. Οι λεζάντες δεν έχουν θέση
στον εθνικισμό. Είναι άνθρωποι πραγματικά
πολύ μικροί.
Είναι
αφελής εάν κανείς πιστεύει ότι σχέδια
συγκρούσεως με το καθεστώς και σχέδια
επαναστατικής δράσεως θα καταστρωθούν
σε δημόσια θέα. Πέραν ότι η εκδήλωση
συνιστά μία κομματική φιέστα με πολύ
συγκεκριμένο όνομα, έχει ξεπεράσει το
όριο του γραφικού. Τί σόι εθνικιστές
και τί κοπής είναι αυτοί που εδώ και 21
χρόνια ως άλλοι εκδικητές της φακής
εκδικούνται ειρηνικά τους νεκρούς των
Ιμίων, καταγγέλουν το πολιτικό
κατεστημένο, (παλαιότερα έπαιζε το
απαγορευμένο για λόγους κομματικής
πειθαρχίας 'να καεί το μπορντέλο η
Βουλή') και κατόπιν τοποθετούνται
πολιτικώς στο πλησιέστερο σουβλατζίδικο.
Για εμάς δεν νοείται εθνικιστής που
βγαίνει από την τρύπα του μία μέρα τον
χρόνο και τις υπόλοιπες είναι κρυμμένος
στην τρύπα του. Εθνικιστής είναι κάποιος
που δίνει καθημερινά αγώνα στον δρόμο.
Χωρίς ανταλλάγματα, πλάτες, χωρίς καμία
αναγνώριση από κανέναν. Εάν τοποθετείται
πολιτικώς κατ' αυτόν τον τρόπο είναι
αντιφασίστας και κάποιοι πρέπει να το
πουν για να τον σώσουν από τις αυταπάτες.
Από τα πιο δημοφιλή μότο των εθνικιστών,
εδώ και χρόνια, είναι το 'περισσότερα
κανόνια και λιγότερο βούτυρο'. Μέχρι
στιγμής έχουμε δει βούτυρο, ντομάτες,
πατάτες, αγγούρια. Τα κανόνια αγνοούνται...
