Έντε λα Μαγκέτ ντε Βοτανίκ

'Δραπέτευσα από το Άρκαμ Σίτι και η εκδίκηση θα είναι γλυκιά! Όντας ελεύθερος ξανά να ασκήσω την αισχρή δραστηριότητά μου. Εάν τολμήσετε να κουνήσετε το χέρι σας προς εμέ, θα πάρετε γεύση ότι ο Τζόκερ είναι άγριος...Για την υπογραφή: 'Τζόκερ'. 

 

Ο τίτλος υποδηλώνει πώς η θεματική του παρόντος είναι το τσίρκο που στήθηκε στον Βοτανικό. Ούτε μισόλογα, ούτε χαϊδολογήματα. Ράπισμα και πάλι ράπισμα. Ο 'χώρος' των ακροδεξιών βοθρολυμάτων και των γιαλαντζοναζί το έχει τερματίσει. Τύφλα να έχουν τα Λιόσια. Το βλακόμετρο χτύπησε κόκκινο και επειδή εκεί στον Βοτανικό έχει λίγο πράσινο, η αντίθεση γίνεται εντονότερη. Ας τα πάρουμε τα πράγματα βάσει της ουσίας και όχι βάσει μίας χρονολογικής σειράς. Τα πρόσωπα δεν έχουν αξία, αφού πάνω-κάτω είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία τους. Πότε ακροδεξιοί, Χουνταίοι, πότε Νάζουλες, Χιτλερικοί. Ανάλογα την εποχή. Τον Απρίλη Χουντικοί, τον Νοέμβριο Χιτλερικοί. Να αποκαλέσεις τον κλέφτη, κλέφτη; Τον ψεύτη, ψεύτη; Τον απατεώνα, απατεώνα; Τον πούστη, πούστη; Κανένα νόημα, κανένα συμπέρασμα, κανένα κέρδος.

Η λογική αυτού του 'χώρου' είναι η λογική μίας πολιτικής πουτάνας. Δηλαδή: 'Όπου τα παίρνω, όπου έχω να κερδίσω, όσα έχω να κερδίσω, ας εμπλακώ. Ότι με γαμάνε, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Αφού είμαι πουτάνα. Εκεί θα κολλήσω;'. Η πουτάνα δεν είναι διαχωρισμός με κοινωνικά κριτήρια. Είναι νοοτροπία. Είναι η πουτάνα που συνεργάζεται με τον μπάτσο για να επιβιώσει στο πεζοδρόμιο. Είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Η νοοτροπία 'μόλις τα βρούμε σκούρα, κάνουμε ό,τι να' ναι για να την γλιτώσουμε'. Όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες, όταν η πουτάνα άκουγε ή έβλεπε την σειρήνα του περιπολικού, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια για να γλιτώσει από την μίνι-ανάκριση. Όλο και κάποιον θα έπρεπε να καρφώσει, εάν την τσακώνανε επί τω έργον. Η πουτάνα ως έννοια συμβολίζει το γραμμάτιο που πρέπει να ξεπληρώσει κανείς στο κράτος. Η σεξουαλική περίπτυξη ελάχιστη αξία έχει στην κοινωνική κριτική. Σε μπουρδέλο ζούμε. Όλοι γαμάνε όλους. Και παραφράζοντας τον Όργουελ, κάποιοι γαμάνε περισσότερο από τους άλλους. Πουτάνα είναι με όποιον θέλει θα πάει, παρεκτός εάν της το επιβάλλει ο νταβατζής, το κράτος.

Πράγματι, αυτός ο 'χώρος' που βρίθει παλιανθρώπων, έχει προκαλέσει μεγαλύτερη ζημία απ' ότι μπορεί κανείς να υπολογίσει. Ζημία έχει προκαλέσει ως δύναμη ανάσχεσης. Κατά τ' άλλα ζημία δεν μπορεί να προκαλέσει. Απαρτίζεται από κοινούς λακέδες, αποτυχημένους μικροαπατεώνες, καιροσκόπους της αρπαχτής, λούμπεν τύπους με πολιτικάντικες ντιλετάντικες πρακτικές και εστέτ αμπελοφιλοσοφία και εσάνς χωματερής. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, επικρατεί μία νοοτροπία από διάφορα βοθρολύματα του 'χώρου' ότι πρέπει να υπερασπιστούν τον 'χώρο' τους, επειδή 'οι αριστεροί υπερασπίζονται τον δικό τους'. Πού είναι η ταυτότητα που την πιπιλάτε σαν καραμέλα ρε πολιτικές μύγες; Πού είναι η μαγκιά και η ντρομπροσύνη σας πολιτικοί πίθηκοι; Θέλετε ή δεν θέλετε να σώσετε την Ελλάδα; Τί σκατά θέλετε επιτέλους; Γιατί υπάρχετε; Γιατί ορίζετε την στάση σας σε σχέση με το τί κάνει ο εχθρός; Όταν πηγαίνεις στον πόλεμο με την νοοτροπία 'μην μας γαμήσουν πολύ', είσαι χαμένος από χέρι. Αυτή είναι η νοοτροπία του 'χώρου'. 'Μην προκαλέσουμε, μην ανεβάσουμε πολύ τον πήχη', 'μην την σπάσουμε στο κράτος', 'μην ζαλίσουμε τους μπάτσους', 'μην ενοχλήσουμε πολυ'...Για αυτό ο εθνικισμός στην Ελλάδα, έχει γίνει συνώνυμο του κρατισμού. Κάποιοι να κρύβονται πίσω από κλούβες της αστυνομίας και να πετάνε πέτρες, εκ του ασφαλούς (γιατί άραγε;), στους αναρχικούς που πετούν με τη σειρά τους πέτρες. Οι αναρχικοί μεταξύ Εφετείου και ΓΑΔΑ επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας, ταμπουρωμένοι στα Προσφυγικά, όπου δεν υπάρχει καν άσυλο, φορώντας κράνη και κουκούλες, δίχως να συλλαμβάνεται κανείς τους. Σε έναν 'χώρο' που πράττει ως το μακρύ χέρι της κρατικής καταστολής, υπάρχουν αυτοί που κουβαλούν δίχως πλάτες όλο το βάρος, σαν τα γαϊδούρια, το βάρος ενός αγώνα που διεξάγεται στο όνομα όλων, αλλά κάποιοι κερδίζουν στην καμπούρα των πρώτων. Ας είναι.

Στον Βοτανικό στήθηκε μία καλοστημένη παράσταση. Κάποιοι αφελείς τσίμπησαν. Κάποιοι πάλι πιο υποψιασμένοι προειδοποίησαν ή τουλάχιστον ξεκαθάρισαν την θέση τους. Όλοι γνωρίζουμε ποιοί είναι οι μάγκες και ποιοί οι λινάτσες. Ποιοί είναι οι άντρες και ποιές είναι οι πουτάνες. Το τυράκι ήταν μουχλιασμένο, αλλά όπως και να' χει παρέμενε τυρί. Όταν είσαι πεινασμένος κάνεις πολλές εκπτώσεις στον διατροφικό σου κώδικα. Πατημένο να είναι από τρακτέρ θα το φας. Ό,τι έχει μείνει. Αυτή είναι η νοοτροπία του νεοέλληνα. Του νεοέλληνα που ενσαρκώνει το σύνδρομο της Κατοχής. Η 'Χρυσή Αυγή' αυτό εκμεταλλεύτηκε. Τόσες δεκαετίες ο πολιτικός λόγος της δεν είχε καμία απήχηση. Μόλις έπεσε πείνα, εν μία νυκτί όλοι 'Χρυσή Αυγή'. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α μία από τα ίδια. Είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπολσεβίκικη νοοτροπία. Ό,τι μας συμφέρει. Κατά τ' άλλα, της Παρασκευής το γάλα. Τόσες δεκαετίες ο πολιτικός λόγος τους δεν είχε καμία απήχηση. Μόλις έπεσε πείνα, όλοι στράφηκαν στον 'ΣΥ.ΡΙΖ.Α'. Κάποιο κοινωνικό αποκαϊδι χτύπησε τατουάζ το σήμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σαν τον άλλον που χτύπησε τατουάζ τον Μιχαλολιάκο. Πιο κάρβουνο και πιο κωλόζωο πεθαίνεις! Πήραν και από ένα ρόπαλο και βγήκαν όξω να καθαρίσουν για την απολεσθείσα τιμή τους. Σιγά τα αίματα. Αλλά καλοί μπουχέσες είναι και τα αριστερά δουλικά που δεν τους ξεβρακώνουν ιδεολογικά. Συμφέρει και στην όχθη τους να τους ανεβάζουν τις μετοχές παρουσιάζοντάς τους ως 'δολοφόνους' και 'παρακρατικούς'. Να βγαίνει το ψωμάκι τους. Τί να μας πουν από την μπολσεβίκικη ζωή τους, αυτοί που όταν έγιναν, όπως έγιναν, εξουσία, όπως παλιά επί παντοκρατορίας του Πασοκ, η ερυθρά τρομοκρατία έπαυσε τις δολοφονικές ενέργειες αφού οι υποχείριοι ταυτίζονταν με το καθεστώς, έτσι και στο παρόν οι διάφοροι τηρούν σιγή ιχθύος. Επί ημερών ΣΥ.ΡΙΖ.Α τα ΑΚ-47 σίγησαν και οι 'τρομοκράτες' κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο. Αυτοί είναι στο άρμα της εξουσίας, τώρα θα μας πείτε. Εδώ κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο οι 'άλλοι', οι υποτιθέμενοι 'εχθροί' τους. Όλους εμάς ενώνει η Αμερικάς, όμως, να τα λέμε και αυτά, καθώς οι ρίζες του δέντρου της Χούντας φτάνουν στον μπαμπά στην Αμερική. Τί κι εάν ψήφισες ΣΥ.ΡΙΖ.Α, τί κι εάν ψήφισες 'Χρυσή Αυγή', ίδιοι ήταν οι ψηφοφόροι, ίδιοι οι φαφλατάδες. Μονά-ζυγά δικά τους. Και ο Αμερικάνος, ο 'ήσυχος', για όσους μπορούν να καταλάβουν, ευτυχισμένος.

Στον Βοτανικό έγινε μία από τα ίδια. Ό,τι έγινε στον Άγιο Παντελεήμονα. Τί Λαφαζάνης, τι Αλαβάνος, τί Πορτάλιου, τί Κωνσταντίνου, τί Παναγιώταρος. Πίθηκος να' ναι και ό,τι να' ναι. Απομονώνεις το θέμα, του προσθέτεις λούμπεν πολιτικές καρικατούρες να κάνουν λίγο χαβά, να κάνουν καμία δήλωση ημιμπινελίδικη, να κάνουν επικοινωνιακό show, να ανέβει ως άλλη τσίτα ένας ή μία στα κάγκελα με το χαμόγελο στα χείλη και να τελειώσει το πράγμα. Όπως στην ΕΡΤ. Ανεβαίνανε στα κάγκελα για να μπούνε πιο γρήγορα μέσα. Η συμπεριφορά αυτή είναι στη φάση 'Θα μπούμε μέσα', όπως στο γήπεδο, όταν διαμαρτυρόμαστε στον διαιτητή. Το πολύ-πολύ να διακοπεί ο αγώνας. Το δικό μας θα έχει γίνει, άσχετα εάν η ομάδα θα τιμωρηθεί. Σε περιπτώσεις μπορεί να γίνει και επίτηδες και πάρε γενικά και μία Γ' Εθνική στη μάπα και ύστερα μοιράζεις ελπίδες ότι θα αναστήσεις νεκρούς.

Η λογική της πουτανιάς. Έχεις μερικούς αντιχρυσαυγίτες (πρώην χρυσαυγίτες λαοσίτες, άλλα ταλέντα) σε όλη την Ελλάδα, με μηδαμινή απήχηση που απευθύνονται στο κοινό που έχει καπαρώσει η 'Χρυσή Αυγή'. Ό,τι μπορέσουν να πάρουν από την πίτα. Ψίχουλα, ψίχουλα, καλά είναι και τα ψίχουλα στη λογική τους. Εξάλλου, τί μέσα στη 'Χρυσή Αυγή, τί όξω από αυτήν. Τα ψίχουλα σε περιμένουν πάνω στο τραπέζι και πεινάς. Θα τα φας, δεν θα τα φας; Προσπαθούν να στήσουν τσαντίρια στο ίδιο μήκος κύματος με αυτό των τσαντιριών της. Κρώζεις τις αποτυχημένες πρακτικές της και πας να παραστήσεις και εσύ ότι κάτι τρέχει στα γύφτικα. Αφού έχεις να κάνεις με γύφτους, πας να τους μιλήσεις σε άλλη γλώσσα; Πιο βλάξ πεθαίνεις. Στον Βοτανικό, η γυφτιά πήρε την εκδίκησή της. Στήθηκε ένα τσαντίρι που αντανακλά τον αισχρότερο λαϊκισμό, κάτι λιτανείες για τις υπογλυκαιμίες στη μέση του πουθενά, κάτι παρακμίες με στρατιωτικές στολές, κάτι antifa φώναζαν συνθήματα λες και έλεγαν την προσευχή, κάτι διμοιρίες στους γύρω δρόμους, κάτι λουκετάκια για τον φόβο των Ιουδαίων. Το 'Allou Fun Park' απέχει ελάχιστα από χιλιομετρικής απόψεως. Απλώς πληρώνεις εισιτήριο και διασκεδάζεις. Όλα καλά. Τί μου πάτε στον Βοτανικό; Τί πήγατε να κάνετε; Από Άγιο Παντελεήμονα δεν γνωρίζετε;

Θετικό στη φάση 'Βοτανικός' (Κήπος έπρεπε να ονομάζεται και εκεί) ότι ακόμα και οι παρατρεχάμενοι του 'χώρου' μυρίστηκαν δειλά-δειλά το φιάσκο που παιζόταν και οι ανακοινώσεις τους για την στήριξη του 'εγχειρήματος' ήταν προσεγμένες και σενιαρισμένες, καθώς ο φόβος της εκθέσεως είναι πανταχού παρών. Άντε να μαζέψουνε τα ασυμμάζευτα μετά, αφού και μεταξύ τους ξέρουνε την αλήθεια. Καλές πουτανίτσες και όλοι αυτοί, μην πούμε ποιός, τί και γιατί, θα τσούξει. Κάτι δημοσιογράφοι της κακιάς ώρας, κάτι ψυχοπαθείς που έχουν λιώσει το facebook, δεν υπάρχει ομάδα για ομάδα στην οποία να μην συμμετέχουν ή έχουν στήσει. Και όταν ψάξεις την επαγγελματική τους ιδιότητα, εκεί είναι τα ωραία. Ανακαλύπτεις ότι όλο και κάποιον λάκκο έχει η δουλειά. Ότι η δουλειά τους είναι να σκάβουν τον λάκκο των άλλων. Καμία φορά τυγχάνει να πέσουν οι ίδιοι μέσα. Αναλώσιμοι είναι. Κράτος είναι αυτό, από δαύτους όσους θέλεις. Λεφτά να έχεις, πόσους θα βρεις πρόθυμους να κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Στην Ελλάδα ζούμε, γνωστά τα πράγματα. Ο 'χώρος' πνέει τα λοίσθια και αυτό να το γνωρίζουν αυτοί που πρέπει να το γνωρίζουν.

Κάποιοι έβαλαν το χέρι τους στη φωτιά και τώρα απολαμβάνουν τους καρπούς. Κάποιοι ρίσκαραν και τώρα απολαμβάνουν αφ' υψηλού. Είναι ωραία να κοιτάζεις τους άλλους χαμηλά, όταν έχεις φροντίσει να είσαι ψηλά. Και 'ψηλώνεις' μονάχα μέσα από αγώνες, θυσίες και όταν παλεύεις για την αλήθεια. Γίνεσαι νάνος μονάχα μέσα από πονηρίες, αρπαχτές και όταν παλεύεις για τα παραπάνω επειδή είσαι άπληστος. Ανήκουμε στους 'ψηλούς'. Με νάνους δεν ασχολούμαστε. Ας ψηλώσουν να μην αισθάνονται μειονεκτικά. Τουμπέκα μετά τα αποκαλυπτήρια του φιάσκο του Βοτανικού. Καμία ομαδούλα απ' αυτές που στήριξαν το 'εγχείρημα' δεν έβγαλε έστω μία ανακοίνωση για το θέμα. Τί να πουν στην τελική; Ότι είναι ξεφτίλες; Ότι δεν ήξεραν και πλέον έμαθαν; Πλην ελαχίστων, οι οποίοι είχαν το θάρρος να πουν την αλήθεια και να συγκρουστούν με την λογική του 'χώρου', όλοι οι άλλοι κοκοκο και πάλι χέσιμο. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Αλλά έχει και μεγάλη κατηφόρα. Όσο απότομα ανεβαίνεις, τόσο απότομα κατεβαίνεις. 'As above, so below, as within, so without'...Η (σ)κατάληψη του Βοτανικού έληξε, τα συμπεράσματα βγήκαν, οι καταληψίες μπήκαν στην κλούβα από την πίσω πόρτα και το όλο πανηγύρι έληξε. Νικητές και ηττημένοι με μητρώον που ταιριάζει στην περιγραφή που δόθηκε παραπάνω. Η 'Χρυσή Αυγή' ήταν παρών για να επιβεβαιώσει για πολλοστή φορά ότι υπάρχει αποκλειστικά για να αυτοεπιβεβαιώνεται. Διά στόματος του 'Γ.Γ' της είναι σαφές ότι ο ρόλος της είναι να προβοκάρει. Να κάνει πολιτική σπέκουλα. Όπως οι Μπολσεβίκοι. Το κοσμικό σύστημα υπηρετεί και η 'Χρυσή Αυγή', δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Τι κόκκινο, τί μαύρο. Εκεί θα κολλήσουμε; Όπως έχει πει ο Χάιντεγκερ, η απουσία είναι δηλωτική της παρουσίας. Όταν λείπεις, τόσο πιο έντονη είναι η παρουσία σου. Όπως με την σιωπή, λες περισσότερα απ' ότι όταν μιλάς. Πρέπει να γνωρίζει κανείς την διαχείριση αυτών των καταστάσεων. Η 'Χρυσή Αυγή' έλαμψε διά της απουσίας της. Γνωρίζοντας πώς να διαχειριστούν την υπόθεση Βοτανικός, έκαναν ό,τι έκαναν και παλαιότερα στον Άγιο Παντελεήμονα. Πουθενάδες και ανύπαρκτοι όντες στην περιοχή, όταν μυρίστηκαν ψωμί απ' το 'Χωριάτικο' που βρίσκεται στην πλατεία (ο νοών νοείτο) καπηλεύτηκαν τους αγώνες που έδωσε μία χούφτα παλικαριών. Αυτά τα παλικάρια έμειναν στην αφάνεια, γιατί έτσι κάνουν οι μάγκες, τηρούν στάση σιωπής, δεν διεκδίκησαν τίποτα και άφησαν τα πράγματα να κυλίσουν όπως και κύλισαν, σεβόμενοι το συμφέρον των κατοίκων. Σπάνιο ήθος από αυτά τα ανώνυμα παιδιά. Είναι οι ανώνυμοι στρατιώτες, οι οποίοι παραμένουν ανώνυμοι για να μην αφήσουν τους επώνυμους να τους κλέψουν την δόξα.

Επειδή η αλήθεια είναι μία πολύ επικίνδυνη υπόθεση, από αίσθημα δικαίου θα πούμε πράγματα που έχουν κινηματική αξία. Και λέμε κινηματική αξία, καθότι η στόχευσή μας πρέπει να είναι το κέρδος για το κίνημα, το κίνημα που μάχεται πέρα από οριοθετήσεις και στεγανά. Το υλικό όφελος τους το αφήνουμε ως φιλοδώρημα. Είμαστε από αυτούς που τα κουβαλάνε 'χοντρά' σε οποιοδήποτε επίπεδο. Τα ψιλά τα αφήνουμε για τους ψωμόλυσσες. Για αυτούς που γυρεύουν τα ψίχουλα στο τραπέζι. Εμείς είμαστε από αυτούς που κάθονταν στο τραπέζι για όσους αντιλαμβάνονται το υπονοούμενο. Ο 'χώρος' στήνει κάθε λίγο και λιγάκι κάποιο τσίρκο και τοποθετείται ως θηριοδαμαστής μέσα σε αυτό. Αλλά, ελέγχει και το ταμείο και την είσοδο στο τσίρκο. Μένουν οι αφελείς θεατές στο χιλιοπαιγμένο έργο. Φωτιές, τρικ, χειροκροτήματα. Μετά πάνε για ύπνο και όλοι είναι ευχαριστημένοι από την παράσταση.

Άγιος Παντελεήμονας, Βοτανικός, δύο τσιγάρα δρόμος. Το τσίρκο μεταφέρθηκε λίγο παρακάτω. Τα αφεντικά ίδια. Το κοινό επίσης. Εδώ ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός χαζογελώντας. Γιατί να μην γίνει και ο Λιάκος με τον ίδιο τρόπο; Ο Κονδύλης είχε πει κάποτε 'Αν ήξερα πόσο εύκολο είναι να κυβερνάς την Ελλάδα, θα το έκανα από τότε που ήμουν λοχίας'. Τελετή λήξης λοιπόν όρισε η 'Χρυσή Αυγή' και στον Βοτανικό. Όπως στον Άγιο Παντελεήμονα. Αφού δεν είχαν καν πατήσει το πόδι τους να δώσουν αγώνες μαζί με τους κατοίκους, εμφανίστηκαν λίγο προ των εκλογών για να δηλώσουν την παρουσία τους στο χρονολόγιο της ιστορίας (δικαιολογώντας την πομπώδης απουσία τους). Μετά τις εκλογές, αφού επετεύχθη το επιθυμητό, απεχώρησαν από την σκηνή της ιστορίας. Οι κάτοικοι απογοητεύτηκαν, αυτοί που είναι, δεν έχει σημασία. Η μάζα αναζητεί τον δυνατό που θα την διαχειριστεί όπως επιθυμεί. Η μάζα υποτάχθηκε στον δυνατό. Αφού δεν υπήρχαν μάγκες πλέον, έσκασαν μύτη οι αντιφασίστες. Ο Άγιος Παντελεήμονας έγινε άλλο άντρο των αντιφασιστών. Έστησαν μία παρακρατική φωλίτσα στην Αλκιβιάδου για να δηλώσουν πώς ο μέγας νταβατζής, το κράτος, όρισε άλλους ως μπαμπούλες στην περιοχή. Παλιά ήταν η 'Χρυσή Αυγή', πλέον είναι το 'Δίστομο' με τις ευλογίες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μετά τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα υπάρξουν άλλοι. Και το 'Δίστομο' θα κλείσει, αφού θα έχει επιτελέσει τον ρόλο του.

Η ήττα είναι αυτή που σου θυμίζει την νίκη. Πώς πρέπει να αγωνίζεσαι διαρκώς για να φτάσεις στην νίκη. Ήττες θα υπάρξουν πολλές. Εάν δεν αρρωστήσεις, πώς θα αποκτήσεις ανοσία; Η αρρώστια είναι η υγεία του οργανισμού. Εάν δεν υπήρχαν οι κότες και οι συμβιβασμένοι, πώς θα ξεχώριζαν οι γενναίοι και οι ασυμβίβαστοι; Η ιστορία διδάσκει πώς πάντοτε ολίγοι ήταν, αριθμητικώς, αυτοί που σήκωναν το σπαθί και δεν έπαιρναν από λόγια. Αυτοί οι οποίοι έμοιαζαν στα μάτια των πολλών 'περιθωριακοί', 'αμόρφωτοι', 'κουρελήδες'. Η ευψυχία δεν προσμετράται ποσοτικώς, αλλά ποιοτικώς. Και στην Ελλάδα της μεμψιμοιρίας και της δολιότητας, υπάρχουν οι Ντερτιλήδες που δεν χαμπαριάζουν και κοιτάζουν αφ 'υψηλού τους νάνους. Είναι αυτοί που γράφουν ιστορία, αυτοί που δεν λυγίζουν, αυτοί που ορμάνε στην φωτιά του αγώνα. Ο Φρίντριχ Νίτσε προσδιορίζει τον φαινομενικό ηρωισμό: 'Το να ριχτείς στην καρδιά της μάχης μπορεί νά ναι σημάδι δειλίας'. Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτούς που ρίχνοται στην καρδιά της μάχης για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Είμαστε αυτοί που πολεμούν στην πράξη, δίχως να επιδιώκουν τις δάφνες της πλειοψηφίας. Είμαστε μία μειοψηφία που μαχόμαστε χωρίς να το συζητάμε. Είμαστε αυτοί που γράφουν την δική τους ιστορία. Μία ιστορία που ίσως κάποτε κάποιοι να σας την διαβάσουν. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα επιβάλλουμε ποιοί, πόσοι και γιατί και εάν θα την διαβάσουν. Το ζήτημα είναι πώς θα αποτελεί ιστορία και αυτό δεν αλλάζει. Να θυμόσαστε ένα: 'Joker's Wild!