Ένα
από τα πράγματα για τα οποία δεν πρέπει
να καμαρώνουν κάποιοι, δυστυχώς
πλειοψηφούντες σε έναν 'χώρο' που ήθελε
να επαίρεται για τα 'αεικίνητα' εθνικά
και κοινωνικά αντανακλαστικά του, με
όπλο τις αποκαλύψεις συνωμοσιών που
υφαίνονται στα μετόπισθεν της ιστορίας,
είναι η μονολιθική ερμηνεία της ιστορίας
και των επιμέρους της. Αλλά είναι κάτι
που δεν μπορεί να αποσιωπηθεί άλλο. Ο
'χώρος' επιρρίπτει ευθύνη στην ελληνική
κοινωνία 'που δεν ξυπνάει', ώστε να
αντιμεταθέσει την παταγώδης αποτυχία
του να ξεσηκώσει τις μάζες και να
αποκρύψει το γεγονός ότι στις τάξεις
του αυτό που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες
είναι ότι 'παίζουν το πουλάκι τους'. Στο
πλαίσιο μίας τίμιας πολιτικής τοποθετήσεως,
όπου το 'mutatis mutandis' δεν αποτελεί
απλώς λεκτικό σοδιστικό σχήμα, αλλά
πηγάζει από βιώματα καλά φυλαγμένα στα
κατάβαθα της συνειδητότητας, στο άδυτο
που προσεγγίζεται με τον ρομαντισμό
του αιώνιου παιδιού που ταυτίζει την
μοίρα με το αποφασιστικό σταθερό βήμα
κόντρα στις στατιστικές πιθανότητες
επιτυχίας, με την περηφάνια ενώπιον της
απώλειας και το στερνό χαμόγελο πριν
τον τιμημένο θάνατο, αδιαπραγμάτευτο
στην επαναστατική ηθική είναι ο σεβασμός
του ιδεολογικού αντιπάλου, σε όποιο
στρατόπεδο και εάν αυτός ανήκει.
Αδιαπραγμάτευτο είναι η απότιση τιμής
στο πρόσωπο του αντιπάλου και αυτό
μονάχα άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται
επαναστάτες πάνω από ταμπέλες και πέρα
από κατηγοριοποιήσεις μπορούν να
εννοήσουν στο βάθος. Τον πρώτο λόγο στην
απότιση τιμής έχουν οι σύντροφοι και
συμμαχητές του εκάστοτε εκλιπόντος.
Τον δεύτερο λόγο πρέπει να έχουν όσοι
συμμερίζονται το αγωνιστικό πνεύμα ως
ανώτερο της ιδεολογικής εμμονής. Τον
τρίτο λόγο τον έχει ο λαός που κατατάσσει
καθένα σύμφωνα με την προσφορά του.
Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν στην
επαναστατική ιστορία των κινημάτων και
ευτυχώς που υπάρχουν.
Οι
Εθνικοσοσιαλιστές έχουν αγκυλώσεις
που οφείλονται στον φετιχισμό του
αγκυλωτού σταυρού. Δεν μπορούν να
ξεπεράσουν, όπως κατά τον Λένιν οι
αριστεροί τον αριστερισμό και οι
κομμουνιστές κατά τον Ντανιέλ Κον
Μπεντίτ τον κομμουνισμό την ειδωλολατρεία
που απομακρύνει από οποιαδήποτε
επαναστατική δραστηριότητα. Οι
Εθνικοσοσιαλιστές ελάχιστα σοσιαλίζουν
και λιγότερο εθνίζουν και εάν επιμείνουν
στην προταγματική του συμβόλου, δεν θα
αργήσει ο πολιτικός ενταφιασμός. Έκδηλη
η επιρροή που άσκησε ως ταφόπλακα επάνω
τους 'Η ζωή εν τάφω' του Μυριβήλη. Ενόσω
οι 'αντίπαλοι' έχουν να παρουσιάσουν
μάχες, φυλακισμένους και νεκρούς για
την πολιτική δράση τους, 'Εθνικιστές'
'Φασίστες' και 'Εθνικοσοσιαλιστές'
παρουσιάζουν καρέκλες, βωμούς, έδρανα,
ομιλητές με κοινό που δεν μετριέται στα
δάκτυλα του ενός χεριού και αναμετρώνται
εντός της αυλής τους για το ποιός είναι
πιο 'ορθόδοξος' από τον άλλον ή εάν τα
αυτοκολλητάκια κολλήθηκαν με απόκλιση
μοιρών σε σχέση με την 'ιερή γεωμετρία'.
Θεωρούν εύκολο να πλέξουν το ηρωικό
εγκώμιο του εκάστοτε 'kamerad' ή
να τιμήσουν όσους αποδέχονται ως
'αποκατεστημένους δικούς τους' ή
εναρμονίζονται στις στοχεύσεις του
κόμματος, δρώντες σαν κουκουέδες της
εθνικοφροσύνης που ανεβοκατεβάζουν
τους 'ανακηρυχθέντες αγίους' του κόμματος
από τους τοίχους του
μαυσωλείου. Με λίγα λόγια παραμένουν
ειδωλολάτρεις, αποφεύγοντας όπως ο
διάβολος το λιβάνι την ουσία. Τους είναι
εύκολο να εκφράσουν τον θαυμασμό τους
προς ομοϊδεάτες τους ακόμα και εάν αυτοί
βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης και
δεν τους 'γνώρισαν' παρά μέσω απρόσωπων
μηνυμάτων, όπως τους είναι εύκολο να
γίνουν 'χίλια κομμάτια' για να μην
παρεκκλίνουν ένα χιλιοστό από μία ανόητη
εσωτερική πειθαρχία που επιβάλλουν οι
ίδιοι στον εαυτό τους ή επιβάλλεται από
τον 'άνθρωπο που έρχεται και λιγότερο
φαίνεται στον ορίζοντα'. Είναι πρόθυμοι
να ταξιδέψουν χιλιόμετρα για να γράψουν
την ατομική πρόζα τους ή να αποτυπώσουν
σε κάποιο ψηφιδωτό την μάσκα τους, αλλά
να προσφέρουν απλόχερα και ανιδιοτελώς
τον εαυτό τους μερικά στενά από τον
μόνιμο τόπο διαμονής τους στην πατρίδα,
αποτελεί πρόβλημα.
Ομοιάζουν
σε αναχωρητές στην χείριστη εκδοχή
αυτών. Υπάρχουν λογιών-λογιών αναχωρητές
και ο αναχωρητισμός, μεταξύ άλλων, μπορεί
υπό προϋποθέσεις και να αποκτήσει
επαναστατική τροπή. Δεν αναχωρούν για
να αναχωρήσουν, αλλά για να αποφύγουν
το καθήκον που απαιτεί ποικίλες ατομικές
θυσίες. Θέλουν να παραστήσουν τους
εικονοκλάστες, όμως παραμένουν
προσκολλημένοι στη λατρεία των ειδώλων.
Όπως εχθρός του καλού δεν είναι το κακό,
αλλά το καλύτερο, κατ' αντιστοιχία εχθρός
του επαναστάτη δεν είναι ο 'μη επαναστάτης',
αλλά ο αντεπαναστάτης. Τέτοιος είναι
όποιος φοβάται την επανάσταση και
περισσότερο όποιος την αρνείται στους
άλλους δια ενεργητικής ή παθητικής
εναντιώσεώς του. Αυτός αξίζει την
χαριστική βολή και όχι έλεος. Σύντροφοι
γινόμαστε στην μάχη και όταν δεν υπάρχει
μάχη (περί πολέμου ούτε λόγος) δεν
υφίσταται συντροφικότητα, αλλά
διαπράττεται ύβρις επί των εννοιών. Και
ως γνωστόν, η ύβρις έχει συνέπειες.
Το 2010
δολοφονήθηκε από 'αστυνομικούς' ο
αντάρτης πόλης Λάμπρος Φούντας. Σε
πολλές αναφορές για τον Λάμπρο
διαπιστώνεται, όπως συνηθίζει να κάνει
'το πιο ψυχρό απ’ όλα τα ψυχρά κτήνη',
το Κράτος, η μετάδοση της οργουελικής
'αλήθειας' του. Τα μέσα αποπειράθηκαν
να περάσουν την γραμμή 'εντάξει,
σκοτώθηκε', ώστε όλοι να 'πιάσουμε το
υπονοούμενο', δηλαδή τί μπορεί να συμβεί
στον καθέναν που θα σηκώσει τα όπλα
ενάντια στο κράτος, σε όποιο μετερίζι
και εάν τοποθετείται. Τί 'δυνατό' είναι
τελικώς το Κράτος! Πόσοι 'αδύναμοι'
είμαστε όλοι όσοι αντιστεκόμαστε σε
αυτό! Αυτά είναι τα παρεπόμενα τέτοιων
πρακτικών από την μεριά του κράτους. Να
εμπεδώσουμε τον φόβο, το μοναδικό όπλο
δια του οποίου επιτυγχάνει χωρίς ωμή
βία την ψυχολογική υποβολή που καλείται
'εθελοδουλεία'. Στα χρόνια της
παγκοσμιοποιήσεως που διανύουμε (διότι
υπάρχουν και οι ηλίθιοι που πλέον
πιστεύουν για λόγο που μόνον αυτοί
μπορούν να εξηγήσουν, ότι η παγκοσμιοποίηση
τελείωσε) η εμπέδωση αυτού έχει καταστεί
κάτι παραπάνω από προφανές. Αυτή είναι
η ιδεολογία του κράτους. Όθεν χωρίζει
άβυσσος τους κρατιστές από τους
αντικρατιστές. Η διγλωσσία του 'χώρου'
είναι όπως του φιδιού. Μία πομπώδης
φράση του Ιώνος Δραγούμη και καθαρίσαμε.
Ότι πίσω από αυτό το γνωστό τσιτάτο
φωλιάζει ο πιο ύπουλος μπολσεβικισμός
των χρηστών αυτού, δεν επιδέχεται
σχολιασμού.
Ο Λάμπρος
Φούντας 'σκοτώθηκε', όπως παλαιότερα, ο
Χριστόφορος Μαρίνος, συνεπής και
αυθεντικός μεταπολιτευτικός
αντιεξουσιαστής, 'αυτοκτόνησε'. Το κράτος
επιδιώκει πάντοτε να κυριαρχήσει η δική
του εκδοχή στην κοινωνία, 'πώς έχουν τα
πράγματα ή συνέβησαν τα γεγονότα'. Ότι
απλά 'σκοτώθηκε' σε συμπλοκή, είπαν. Ότι
ήταν ενταγμένος σε οργάνωση του αντάρτικου
πόλης, εν προκειμένω στον 'Επαναστατικό
Αγώνα', αυτό κατέστη γνωστό από τους εν
ζωή αιχμαλώτους συντρόφους του και δεν
αποτελεί αναπαραγωγή φημών από
κρατικοδίαιτους παπαγάλους στην υπηρεσία
των διωκτικών αρχών. Τιμά ιδιαιτέρως
τους εν όπλοις συντρόφους του η συνέπεια
με την οποία κρατούν έκτοτε ζωντανή την
μνήμη του. Σε αντίθεση με την πλειονότητα
των 'Εθνικιστών' και 'Εθνικοσοσιαλιστών'
που επιμένουν να είναι απόντες στην
αλληλεγγύη τους στους ζωντανούς και
είναι πανταχού παρόντες στην νεκρόφιλη
απότιση τιμών που έχει ξεπεράσει τα
όρια του γραφικού. Τραγική διαπίστωση
επ' αυτού αποτελεί η συνεχής παρουσία
των 'αντιπάλων' στους δρόμους και η
απουσία (πλην εξαιρέσεων) των σφετεριστών
ιδεών απ' αυτούς. Οι σφετεριστές ιδεών
έχουν νικήσει κατά κράτος τους ιδεολογικούς
αντίπαλούς τους στο διαδίκτυο. Εκεί δεν
πιάνονται με τίποτα. Τουλάχιστον για
όσο θα υπάρχει ο πολιτισμός της πρίζας.
Ύστερα, βλέπουμε.
Ο Λάμπρος
δολοφονήθηκε σε ενέδρα 'αστυνομικών'.
Αυτό που ονομάζουμε
'κοινός νους', καταπίνει αμάσητες
'αλήθειες' που προσφέρονται αφειδώς από
διάφορα κρατικά φερέφωνα. Η επίσημη
εκδοχή υποστηρίζει ότι ο Λάμπρος και
ένας ακόμα ασύλληπτος σύντροφός του
'έπεσαν τυχαία σε κάποιον αστυνομικό
έλεγχο'. Μία ψυχραιμότερη εκτίμηση για
την παράθεση ενός εύπεπτου σκηνοθετήματος
από μέρους των αρχών και των έμμισθων
παπαγάλων τους, υιοθετεί μία
διαφορετική ερμηνεία. Εμείς κάνουμε
λόγο για στοχευμένη ενέδρα, προφανής
σκοπός της οποίας ήταν η φυσική εξόντωση
και των δύο. Ο Λάμπρος βιολόγος στο
επάγγελμα, άριστος επαγγελματίας και
άνθρωπος υψηλού κοινωνικού ήθους,
αγωνιστική προσωπικότητα
που ενέπνεε σεβασμό στους ανθρώπους
που συναναστρέφονταν,
είχε προχωρήσει σε μεταπτυχιακές σπουδές
στη Γερμανία. Θα επισημάνουμε σε αυτό
το σημείο ότι το έτος 2010 αποτελεί μία
χρονιά ορόσημο για την ελληνική
πραγματικότητα. Η πατρίδα μας είχε
αρχίσει να εισέρχεται επίσημα στην
χρονοδίνη των εθνοκτόνων μνημονίων και
να υφίσταται όσα υφίσταται έως σήμερα.
Άνθρωποι όπως ο Λάμπρος, παρά τις όποιες
ιδεολογικές διαφορές μας χωρίζουν, ήταν
ένας άνθρωπος, δίχως να υποτιμούμε
άλλους ένοπλους αγωνιστές
και συντρόφους του, ο οποίος θα αγωνιζόταν
εναντίον της πολιτικής καταστάσεως που
επικρατεί μέχρι σήμερα με τάσεις
παγιοποιήσεως ενός ιδιότυπου καθεστώτος
'εκτάκτου ανάγκης' του γερμανικού
ιμπεριαλισμού. Θεωρούμε αυτονόητο
ότι μία χώρα όπως η
Γερμανία, μία ηγεμονική δύναμη στην
Ευρώπη με ξεκαθαρισμένες από
αιώνων ιμπεριαλιστικές τάσεις, η
οποία διαθέτει παραδοσιακά
ισχυρές μυστικές υπηρεσίες, ότι
τον είχαν θέσει από καιρού στο
στόχαστρό τους από κοινού με
τις εγχώριες υπηρεσίες καταστολής του
'εσωτερικού εχθρού'. Ο Λάμπρος ενοχλούσε
με την δράση του και τον συλλογικό
αντίκτυπο που προκαλούσε η οργάνωση
στην οποία είχε επιλέξει να αγωνιστεί.
Τα σιχαμερά φερέφωνα του συστήματος
τον παρουσίασαν σχεδόν ως
'σκοτεινός ιππότης της ταξικής πάλης',
επιχειρώντας να σπιλώσουν κατ' αυτό τον
τρόπο την μνήμη του και να
υποβιβάσουν την δράση και τις ένοπλες
επιλογές του.
Τα
αποκρουστικά επικρεμάμενα πρασινωπά
όντα των τηλεπαραθύρων και των σκοτεινών
διαδρομών του διαδικτύου, πωλούν
πατριωτισμό της οκάς,
παρουσιάζοντας τους λαϊκούς αγωνιστές
ως κοινούς εγκληματίες, ώστε να
αποσιωπήσουν την υποταγή της πατρίδος
μας στους πραγματικούς συμμορίτες των
διεθνών τραπεζιτικών ιδρυμάτων.
Στο κομμάτι που μας αναλογεί
δεν κατεβάζουμε αμάσητο το κουτόχορτο
που μοιράζει σε μεγάλες ποσότητες το
κράτος. Ούτε ο Λάμπρος, ούτε οι σύντροφοί
του, ούτε κανείς άλλος από τους 'μαζί τα
φάγαμε', οι οποίοι έχουν
καταδικαστεί σε εξοντωτικές ποινές και
βρίσκονται εδώ και χρόνια
όμηροι του κράτους και υφίστανται
την εκδικητική μανία του, είναι αυτοί
οι οποίοι κατέστρεψαν την πατρίδα μας.
Ούτε οι βόμβες, ούτε τα
γκαζάκια, ούτε οι απαλλοτριώσεις των
ληστρικών ιδρυμάτων που εξαθλιώνουν
τον ελληνικό λαό ήταν αυτά που άνοιξαν
την κερκόπορτα στις μνημονιακές δυνάμεις
και κατοχής της πατρίδος μας. Τον μαγικό
κύκλο άνοιξαν οι εξουσιαστές. Και ενόσω
οι 'κομμουνιστοσυμμορίτες',
όπως αρέσκονται οι 'μεγάλοι
πατριώτες' να τους αποκαλούν με ευκολία,
καταστρέφουν την πατρίδα στην λογική
του τσουβαλιάσματος, οι ίδιοι δεν
θα έλεγαν 'όχι' σε μία μόνιμη
θέση εργασίας στη 'Siemens'
ή να παραχωρήσουν κάποια ελληνικά
ξερονήσια εάν το αντίτιμο θα είναι να
ανέβουν μισθολογικά κατά λίγες δεκάδες
ευρώ.
Την
πατρίδα την κατέστρεψαν ανθρωπόμορφα
κτήνη με εντυπωσιακές γραβάτες, μεταξωτές
κάλτσες και τα λαμέ κοστούμια. Οι 'καθώς
πρέπει' της κοινωνίας, τα υποκριτικά
σιχάματα που δεν υπηρετούν άλλη ιδεολογία
παρεκτός του 'παντελόνιασμα και ύστερα
πούλο Ελβετία ή Λατινική Αμερική'. Όπως
δεν την κατέστρεψε ο Δημήτρης Κουφοντίνας
που έχει περάσει έγκλειστος τα τελευταία
15 χρόνια, όντας αμετανόητος και μη
καταδεχόμενος να υπογράψει δήλωση
μετανοίας για να τύχει ευνοϊκότερης
μεταχειρίσεως. Εν αντιθέσει με πάρα
πολλούς Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές
που καταδίδουν με μεγάλη άνεση τους
συναγωνιστές τους. Δεν την κατέστρεψαν
οι δεκάδες αμετανόητοι αιχμάλωτοι της
'Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς', οι
οποίοι χλευάζονται από Εθνικιστές και
Εθνικοσοσιαλιστές του πληκτρολογίου
που 'όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν'.
Σιχάματα σαν τον Χριστοφοράκο που
αρνείται πεισματικώς να εκδώσει η
Γερμανία (καθότι Γερμανός υπήκοος και
η Γερμανία ουδέποτε στην ιστορία εκδίδει
τους υπηκόους της) είναι αυτοί που
κατέστρεψαν την πατρίδα μας και την
έσπρωξαν γυμνή στα βράχια. Δραβιδόμορφοι
σαν τον Σημίτη και την Αγγελοπούλου,
Πυγμαίοι σαν τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο,
τον Σαμαρά και όλους αυτούς τους
καριόληδες με τις μασονικές ποδιές που
τους κατουράνε στα μούτρα οι 'φιλάδελφοί'
τους πίσω από κλειστές πόρτες Στοών,
αυτοί διέλυσαν την πατρίδα μας.
Αφήστε
τις τσικουλάτες και τα γερμανικά όλοι
εσείς οι 'Εθνικοσοσιαλιστές', οι 'Φασίστες'
και οι 'Εθνικιστές' και ανοίξτε τα στραβά
σας μπροστά στην πραγματικότητα. Έχετε
καταντήσει γραφικοί Ιεχωβάδες. Χλευάζατε
την Αγία Γραφή, αλλά κάνατε Ταλμούδ το
'Αγών μου'. Λατρεύετε τοτέμ και δεν
παράγετε ατόφιο ζωντανό πολιτικό λόγο.
Αναπαράγετε παλιαντζούρες. Ελάχιστα
διαφέρετε από τους οπαδούς της Λούξεμπουργκ
και του Πουλαντζά. Η επαναστατικότητά
σας εξαντλείται στις
λέξεις που στάζουν ιδεατά
αίμα και με τις οποίες πασπαλίζετε
τα κείμενά σας που δεν αποτελούν
αντανάκλαση ούτε των
ελαχίστων εκ των πεπραγμένων
σας. Κάντε τον απολογισμό σας, τί πράξατε
έως τώρα και τί όχι, πόσα
προσφέρατε ή δεν προσφέρατε
στην πατρίδα, ανιδιοτελώς,
χωρίς αγιασμό και δάφνες
και αρθρώστε αυθεντικό μεστό
πολιτικό λόγο που θα αποτυπώσει εν
δικαίω τις πράξεις. Εάν
φυσικά έχετε τέτοια πρόθεση. Διαφορετικά,
θα είναι χάρισμά σας και το 'Sieg
Heil', αλλά στην ξεφτίλα. Η
σβάστικα δεν σας κάνει πιο τρομακτικούς,
το αντίθετο, σας καθιστά κωμικούς. Δεν
σας κάνει πιο πολιτικούς, το αντίθετο,
σας καθιστά προκλητικώς απολίτικους.
Η επαναστατική πειθώ έρχεται μέσα από
τις ηρωικές πράξεις που εμψυχώνουν τον
λαό και του δίνουν την απαραίτητη ώθηση
να επαναστατήσει και τέτοιες εξ όσων
φαίνεται δεν διαθέτετε. Όσο για τους
χλευαστές του Τσε και του πόσο 'λίγος'
ήταν για αυτούς, ας πιούν κανένα χαμομηλάκι
'για τα λαιμά' και ύστερα να ανοίξουν
τον οχετό τους. Ας απαντήσουν στο εξής:
Η σβάστικα γιατί είναι επιμελώς κρυμμένη
εντός τεσσάρων τοίχων ή στο σεντούκι
της γιαγιάς και δεν ανεμίζει περήφανα
'στους
δρόμους που σας ανήκουν';
Σας
προτείνουμε να διαβάσετε προσεκτικώς
την ακόλουθη δημοσίευση, για να αντιληφθούν
ορισμένοι ποιοί είναι οι πατριώτες με
έναν τρόπο που κάποιοι δεν αποδέχονται
για τους δικούς τους λόγους και ποιοί
είναι οι προδότες που όλοι αντιλαμβανόμαστε
σε αυτή τη χώρα, όπου το 'ετεροκαθορίζειν'
έχει γίνει δεύτερη φύση για τον 'χώρο'
και τους απελπισμένους αργόσχολους
κομπάρσους αυτού.
'Ο
Λάμπρος δεν ανήκε σε κανένα. Ήταν 'ο
εαυτός του'. Μοναχικός και εξαιρετικά
επιλεκτικός στις προσωπικές σχέσεις
του, προτάσσοντας για αυτόν την ποιότητα
και το ήθος. Ήταν αντιεξουσιαστής, αγνός
και ανήσυχος για τα κοινωνικά και εθνικά
μας θέματα. Η Υπηρεσία του στην Πολεμική
Αεροπορία αποτελεί παράδειγμα της
ευρύτητάς των αντιλήψεων του. Ο Λάμπρος
δεν ήταν απ’ αυτούς που 'μουτζώνουν'
την πατρίδα'.
