Από την
έναρξη της λειτουργίας του το παρόν
ιστολόγιο έδειξε την πρωταρχική στόχευσή
του. Κάποιοι το κατάλαβαν, κάποιοι άλλοι
όχι. Καλό δικό μας, κακό δικό τους. Στο
παρόν θα ειπωθούν αλήθειες που θα
πονέσουν πολλούς και αυτός είναι ο
σκοπός μας. Πρέπει να γίνει κατανοητό
πως οι ανθέλληνες καλόμαθαν για αρκετά
χρόνια σ' έναν ΚΑΤ' ΕΠΙΦΑΣΗ
'πατριωτικός-εθνικιστικός χώρος' που
δεν τους απειλούσε, καθώς τα μέλη του
επιδίδονταν σε ρητορικές και πρακτικές
που έστρωσαν τον δρόμο στην κυριαρχία
τους. Αυτό το παράπηγμα που κάποιοι
ορίζουν γενικά και αόριστα 'χώρο', όχι
χώρος δεν είναι, αλλά ούτε καν δώμα. Όλως
παραδόξως, οι διεθνιστές που είναι δώμα,
εξελίχθηκαν σε χώρο. Οι πατριώτες-εθνικιστές
δεν έχουν στρατηγική. Οι διεθνιστές
έχουν. Και εδώ είναι το πρόβλημα.
Οι
διεθνιστές λειτουργούν ως επαγγελματίες
στο οτιδήποτε, ασχέτως της ελαττωματικής
φύσης τους. Οι πατριώτες-εθνικιστές
λειτουργούν ως ερασιτέχνες στο οτιδήποτε,
δεδομένου της υπέρτερης φύσης τους που
τελεί σε φθορά. Κάποιοι θα ορίσουν αυτή
την κατάσταση ως την μοίρα της ανόδου
και της πτώσεως των πολιτισμών, καθώς
μαζί τους ξεπέφτουν μοιραία και αυτοί
που τους αποτελούν, έστω κατ' επίφαση.
Δεν θα επεκταθούμε άλλο στο ζήτημα αυτό
που άπτεται περισσότερο της φιλοσοφίας,
παρά της επισήμανσης του παρόντος.
Η
ενασχόληση με τις πατριωτικές-εθνικιστικές
ιδέες δεν είναι χόμπι, να πιάσω το ένα
ή να πιάσω το άλλο. Είναι στάση ζωής,
είναι ιερή υποχρέωση, είναι καθήκον,
είναι πίστη, είναι αγώνας μέχρι το τέλος,
όποιο και αν είναι αυτό. Στα χρόνια της
'κρίσης' και τι δεν είδαμε και τι δεν
ακούσαμε. Άτομα που αυτοπροσδιορίζονται
Έλληνες, ακόμα και 'πατριώτες-εθνικιστές',
μετανάστευσαν εκτός συνόρων για να
ζήσουν αυτοί καλύτερα και εμείς χειρότερα.
Μπορούμε να τους θεωρήσουμε συναγωνιστές
ή συνοδοιπόρους στον αγώνα όλους αυτούς
που προτίμησαν το 'εγώ' τους από το
'εμείς'; Σαφώς και όχι,
καθώς δεν υφίσταται κοινή αντίληψη περί
του αγώνος, αλλά ούτε και αίσθηση της
αναγκαιότητας του αγώνα. Η ελληνική
νεολαία, αντί να δώσει αγώνες για την
φυλή, το έθνος, την πατρίδα και τον λαό,
δίνει συλλογικά μάχη για την ατομική
επιβίωση και την καριέρα. Η απόλυτη
ξεφτίλα, να καίγεται το σπίτι σου και
εσύ να επιλέγεις να μην χάσεις τις
διακοπές σου ή να εγκαταλείπεις σαν το
ποντίκι το καράβι, ενώ ο καπετάνιος
πεθαίνει σ' αυτό. Κάποιοι θα πουν ότι οι
ομογενείς και οι μεταναστεύσαντες
προσφέρουν με πολλούς τρόπους. Ξέχασαν
να πουν σε ποιό επίπεδο προσφέρουν πέραν
της ατομικής επιβίωσής τους, από τη
στιγμή που η πατρίδα καταστρέφεται εν
τη απουσία των. Και φυσικά όταν δεν
υπάρχει πατρίδα, δεν υφίσταται κανενός
είδους προσφορά. Οι ανήκοντες σε αυτό
τον 'χώρο' ανήγηγαν την παθητικότητα σε
καταστροφικό δόγμα.
Όταν μία
πατρίδα καταστρέφεται, ποιούς θα πρέπει
να κατηγορήσουμε και να τιμωρήσουμε;
Αυτούς που επέτυχαν τις προθέσεις
τους, που ούτως ή άλλως είχαν εκφράσει,
ή όσους τους το επέτρεψαν; Ο
'πατριωτικός-εθνικιστικός χώρος'
αρκέστηκε για χρόνια να κατανομάζει με
πρωτοσέλιδους τίτλους και μεγάλα
γράμματα όσους αποτελούσαν εύκολους
στόχους με το βαρύγδουπο 'προδότες',
αποκρύπτοντας τους πραγματικούς προδότες
που βρίσκονται στις τάξεις του. Διάφορες
ιδεοληπτικές προσωπικότητες ανήγαγαν
σε δόγμα την 'κάθαρση', μιμούμενοι μία
κατάσταση ολότελα ξένη προς αυτούς.
Ενόσω αυτοί επιδίδονταν με άνεση στα
ιδεοληπτικά παιχνίδια τους, η πατρίδα
καταστρεφόταν. Τώρα που το μαχαίρι
έφτασε στη σπονδυλική στήλη είναι αργά
και για τους ίδιους. Άπαντες κρίνονται
και θα κριθούν. Και η ημέρα της κρίσης
θα έλθει. Είναι το μόνο που δεν μπορούμε
να αποφύγουμε. Ούτε εμείς, ούτε αυτοί.
Όσοι έδρασαν, θα κριθούν. Όσοι αδράνησαν,
θα κριθούν. Το μέτρο της κρίσης συναρτάται
αυτού που διακυβεύεται. Αναλόγως της
καταστροφής, οι επιπτώσεις. Και οι
επιπτώσεις έχουν πάντοτε αρνητική
χροιά.
Η πατρίδα
χάνεται λένε πολλοί και διάφοροι. Εμείς
δεν θα πούμε το ίδιο. Αντίθετα, θα πούμε
ότι η πατρίδα χάθηκε. Αντίθετα, αυτό που
αιωρείται είναι η διαρκής πρόκληση του
αγώνα, η πρόκληση της συνείδησης και
του καθήκοντος. Ο πατριωτικός-εθνικιστικός
χώρος' περιορίζει εδώ και δεκαετίες την
πολεμική του στην αριθμητική και ποσοτική
καταμέτρηση των εχθρών, ή αυτών που
βαφτίζει εχθρούς. Και εδώ έχουμε μία
ακόμα διαφορά φιλοσοφίας. Εμείς λέμε
ότι πρέπει να μετρηθούμε με τους εχθρούς,
ανεξάρτητα του αριθμού τους. Οι Έλληνες
πάντοτε υπερασπίζονται αξίες και όχι
ποσότητες. Για αυτό οποτεδήποτε η Ελλάδα
μίκρυνε γεωγραφικά, δεν ισοδυναμεί ότι
μίκρυνε ιστορικά. Αντίθετα, το εδαφικό
ήταν η αφορμή για νέους αγώνες. Οι Έλληνες
δεν πολεμούν επειδή έχασαν χρήματα,
αλλά για την πατρώα γη που κατακτήθηκε
με αγώνες και αίμα. Η πρόκληση της
ιστορίας είναι ότι πάλι μία μειοψηφία
υπερασπιστών των ιερών της φυλής και
του έθνους μας θα δώσει την έσχατη μάχη
για την αξιοπρέπεια, γιατί για αυτό
παλεύουμε και για αυτό πάλεψαν οι
πρόγονοί μας, όπως ένας Λεωνίδας γέννησε
έναν Κολοκοτρώνη και αμέτρητους αγωνιστές
στην ιστορία μας. Ο 'χώρος' αυτός
επικαλείται διαρκώς την τρομολαγνεία
ότι 'θα γίνουμε μειοψηφία στην ίδια την
πατρίδα μας'. Και εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί
πως σε μία πατρίδα που οι πολίτες της
έχουν απολέσει της αγάπης προς αυτήν,
είμαστε ήδη μία μειοψηφία όσοι αγαπούμε
αυτή την πατρίδα. Οι Έλληνες πάντοτε
ήμαστε μειοψηφία στην πατρίδα μας. Και
αυτό γιατί έτσι το όρισαν οι Θεοί να
είναι, ώστε αυτοί οι μειοψηφούντες υιοί
των Θεών να δίνουν έσχατες μάχες, ώστε
να μοιάσουν στους πατέρες τους. Δεν θα
μπορούσε να είναι αλλιώς. Η διαρκής
πρόκληση-κατάρα και ευλογία μαζί, της
φυλής μας, ερμηνεύεται από ορισμένους
ως μία επικίνδυνη κατάσταση. Μέγα σφάλμα.
Ο κίνδυνος είναι η φύση μας. Εμείς
θεωρούμε ευλογία αυτή την κατάσταση,
γιατί καλούμαστε να θυμηθούμε ποιοί
είμαστε, από που προερχόμαστε, προς τα
που πορευόμαστε. Και εδώ έχουμε μία
ακόμα διαφορά φιλοσοφίας με τους
παθητικοποιημένους συμπατριώτες μας.
Εξαρτάται προς τα που έχει στραμμένο
το βλέμμα του ο καθένας. Αν κοιτάζεις
χαμηλά, θα πέσεις χαμηλά. Αν κοιτάζεις
ψηλά, θα φτάσεις ψηλά.
Είναι ο
ριζοσπαστικός εθνικισμός αυτός που
ξυπνάει την μνήμη του Έλληνα. Είναι
αυτός που τον καλεί να δράσει. Δεν είναι
η στείρα ανάγνωση κατορθωμάτων ή η
εξύμνησή τους. Είναι η επανάληψή τους
στο ιστορικό πεδίο. Η ιστορικότητα
συναρτάται των δραστών της ιστορίας,
όχι των πολυλογάδων. Οι πολυλογάδες
σπαταλούν σάλιο, οι δράστες προσφέρουν
το αίμα τους. Η γη ποτίζεται από το αίμα
τους για να φυτρώσει το δέντρο της
λευτεριάς. Το σάλιο απλά στεγνώνει και
δεν φυτρώνει οτιδήποτε. Ο τίτλος του
παρόντος αναφέρεται στο Τζιχάντ. Τον
Ιερό Πόλεμο που ορισμένοι έχουν χαρίσει
στους γιαλαντζί μουσουλμάνους. Ο Ιερός
Πόλεμος αφορά όλους όσοι γνωρίζουν το
εννοιολογικό πλαίσιό του. Είναι η
μεταφυσική κατάσταση για κάθε άνθρωπο
που επιλέγει το φως αντί για το σκοτάδι
και αυτή η εκστατική κατάσταση στην
οποία φτάνει κανείς όταν αποκριθεί στην
φωνή της συνείδησης του. Είναι η φωνή
που τους υπενθυμίζει την πρωταρχική
αποστολή τους. Είμαστε όλοι τζιχαντιστές,
στο όνομα της φυλής, του έθνους, της
πατρίδος, του σκοπού. Όχι εθνοχουλιγκάνοι,
αλλά τζιχαντιστές που βροντούν τα σπαθιά
της επιστροφής στην παράδοση. Ζήτω
λοιπόν ο Ιερός Πόλεμος πάντα και παντού!
ΔΥΝΑΜΗ
στους ΑΜΕ και στους C18,
τους πρωτοπόρους αγωνιστές του
ριζοσπαστικού εθνικισμού και σε όλους
τους μαχητικούς πυρήνες ριζοσπαστικού
εθνικισμού, τους μοναχικούς λύκους που
δίνουν αίμα στον αγώνα, και πάρα πολλά
ΣΚΑΤΑ στις δειλές 'πατριωτικές' κυλότες
που τους λασπολογούν.
Ό,τι
εννοούσατε, 'φίλοι και εχθροί', ως
'πατριωτικός-εθνικιστικός χώρος',
καλύτερα να τα ξεχάσετε. Ήταν ένα ολέθριο
λάθος σας, μία κακή σκέψη της στιγμής
για την οποία θα ζητήσετε πολλές φορές
'συγγνώμη', δίχως αυτό να αποτελέσει
σωτηρία για εσάς. Το μέλλον σας υπόσχεται
ένα ώριμο φρούτο, τους πικρούς χυμούς
του οποίου θα γευτείτε. Τίποτα δεν θα
είναι ίδιο με το σήμερα. Ο εφιάλτης
ζωντανεύει, οι ψυχοπομποί έκαναν καλή
δουλειά. Ο καιρός μας θα έλθει που ο
μανιασμένος λίβας θα κάψει τα σπαρτά...
