Πολλοί
άνθρωποι σκέφτονται καθαρότερα όταν
πέφτει το σκοτάδι, διότι κάνουν τον
απολογισμό της ημέρας που έχασαν.
Σκέφτονται τι θα έπρεπε να είχαν κάνει
και πόσο μικροί αποδείχτηκαν. Ο κύκλος
της αδράνειας επαναλαμβάνεται και όλοι
αισθάνονται πως άλλη μία μέρα απραξίας
πέρασε και πήγε χαμένη στο ημερολόγιό
τους. Τα φύλλα του ημερολογίου σκίζονται,
πετιούνται στα σκουπίδια όπως κι η ίδια
τους η ύπαρξη αναλώνεται σε μηχανικές
κινήσεις δίχως ελπίδα ανασύνταξης και
αποφάσεων. Για ακόμα μία φορά ο ελληνικός
λαός απογοητευμένος από τα τσίρκουλα
του κοινοβουλίου, του 'ΝΑΙ' και του 'ΟΧΙ',
αλλά πάντοτε του 'YES' και
του 'THANKS' στους εξωχώριους
γαμιάδες τους, έμεινε στον εθνικό καναπέ
του. Η Ελλάδα της καλοπέρασης που έμοιαζε
ένα απέραντο κρεβάτι, μετετράπη σε έναν
απέραντο καναπέ. Γνωρίζοντας πως το
θέατρο του παραλόγου που παίζεται ως
μονόπρακτο εντός κι εκτός της αιθούσης,
δεν παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον
από αυτό της παρακολούθησης μίας
πολιτικής σαπουνόπερας με προδιαγεγραμμένο
φινάλε. Ο ελληνικός λαός παρακολούθησε
απαθής τις κενόλογες τοποθετήσεις των
αχυρανθρώπων που τον χλευάζουν από
θέσεις εξουσίας. Και το έργο που παίχτηκε
είχε αρχίσει από καιρού με τις συμπεριφορές
των ευρωμπολσεβίκων του ΣΥΡΙΖΑ, οι
οποίοι έκαναν κάτι πολύ χειρότερο από
την δεδομένη ψήφιση κάθε αντεθνικού
νομοθετήματος, δείγμα της αλαζονείας
τους. Προέβησαν σε μία πρωτοφανή επίδειξη
ισχύος κυκλοφορώντας άνευ συνοδείας,
κάτι που ερμηνεύτηκε αφελώς ως μία άλλου
είδους προσέγγιση του πολιτικού προς
τον πολίτη. Πριν από 5 χρόνια, το πολιτικό
σύστημα, αναγνωρίζοντας ότι οι φάπες
και όχι μόνο έρχονταν, μετέστρεψε την
εν είδη οχλαγωγίας αντίδραση εκτός του
κοινοβουλίου, τους Αγανακτισμένους
σιτιζόμενους, σε εντός της αιθούσης
σιτιζόμενους. Οι βουλευτάδες, έπειτα
από 5 χρόνια σκληρού ροκ στην ελληνική
κοινωνία, δεν διστάζουν να κάνουν
επίδειξη του απρόσβλητου που αισθάνονται,
κυκλοφορώντας ανενόχλητοι, μιας και
γνωρίζουν καλά πως κανείς δεν θα μπει
καν στον κόπο να τους πειράξει. Οι
βουλευτάδες που ουδέποτε κινδύνευσαν
να μην έχουν ρευστότητα, οι βουλευτάδες
που δεν διανοήθηκαν να υποστούν μειώσεις
των προνομίων τους, όπως κι ουδέποτε
ετέθη γι' αυτούς ζήτημα να ταλαιπωρηθούν
στα ATM, πλέον
δεν υπολογίζουν στον ελληνικό λαό που
τον βλέπουν να παραμένει μία παθητικοποιημένη
μάζα που τρώει φάπες. Οι πολιτικοί
αποθρασύνθηκαν, υπερψηφίζουν με
συντριπτική πλειοψηφία οτιδήποτε
έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή κι οι
παθητικοποιημένοι-πιθηκοποιημένοι
τηλεθεατές αρκούνται στο να αλλάξουν
κανάλι.
Η
παθητικοποίηση του ελληνικού λαού είναι
μη αναστρέψιμη και περί αυτού δεν
τρέφουμε αυταπάτες. Εξάλλου, υπάρχουν
και οι φιλεύσπλαχνοι δημοσιογράφοι, τα
παιδιά του λαού, για να δημοσιεύουν εν
είδη '1984' όλο και κάποια νέα αυτοκτονία.
Άλλος ένας αυτοκτόνησε, λογικό ήταν,
δεν πειράζει. Και η ζωή συνεχίζεται
επειδή δεν πρέπει να χάνεται η αισιοδοξία,
δηλαδή το άλλοθι της παθητικοποίησης.
Η απώλεια έγινε συνήθεια και αυτό είναι
επίσης μη αναστρέψιμο. Στους Έλληνες
απέμειναν μονάχα οι στίχοι του εθνικού
ποιητή. Ότι η Ελλάδα και στο τελευταίο
σκαλοπάτι να βρεθεί, πάλι θα πάρει την
ανιούσα. Είναι κάποιες φορές που ο χρόνος
δεν είναι ο ίδιος και οι συνθήκες δεν
ευνοούν μία τέτοια μετάβαση. Είναι
κάποιες φορές που ο χρόνος των αποφάσεων
μοιάζει με κλεψύδρα όπου δεν έχει μείνει
ίχνος άλατος στην μία δεξαμενή. Είναι
αυτές οι φορές που ο διατηρών την
ματαιόδοξη ελπίδα της ανάτασης, δεν
έχει την ευχαίρια να αποφασίσει με ιδία
βούληση. Υπάρχει δίπλα του, στην τελευταία
του ανάσα κάποιος που θέλει να τον ρίξει
στον γκρεμό, πριν προλάβει να γυρίσει
τον τροχό. Με έναν τέτοιον όμηρο μοιάζει
η Ελλάδα των ημερών μας. Περιτριγυρισμένη
ούσα από αρπακτικά και μαύρες σκιές που
την έφτασαν στο τελευταίο σκαλί και
πλέον θέλουν να την ρίξουν στο φρέαρ
της αβύσσου για να ολοκληρώσουν το
μακάβριο έργο τους. Δεν δύναται να
ελπίσει στο έλεος τους. Έχει μόνο μία
επιλογή για να ζήσει. Να πολεμήσει.
Ο καναπές
δεν είναι παρά μία αστική αυταπάτη που
καλλιεργήθηκε από τις φιλελεύθερες
κοινωνίες, ώστε να ενταθεί η παθητικοποίηση
και η ζώνη του λυκόφωτος να σκοτεινιάσει
μια για πάντα. Ως εκ τούτου, η ελπίδα
μοιάζει καράβι βυθισμένο στον ωκεανό
και κανένα μήνυμα στο μπουκάλι δεν
φαίνεται να γλείφει την ακρογυαλιά. Η
Ελλάς, ο ναυαγός σε μία ξέρα. Έρημη, δίχως
να την ενοχλούν τα πειρατικά που θέλουν
να την πλησιάσουν, δίχως να σκιάζεται
επειδή απειλείται από λυσσασμένους
επιδρομείς που αναζητούν μία νέα γη της
επαγγελίας, δίχως να είναι πρόθυμη να
βουλιάξει. Απλώς αναμένουσα την τελική
επίθεση όσων την επιβουλεύονται. Σαν
να ικανοποιείται η ύστατη πρόκληση, σαν
το λαβωμένο ζώο που θέλει να πάρει τη
ρεβάνς του. Σαν να θέλει να σηκωθεί για
να δώσει ένα πελώριο χτύπημα που θα
ανατρέψει την πορεία που ακολούθησαν
τα πράγματα. Ματαιοδοξία που πληρώνεται
με λαβωματιές στο ηθικό, αλλά και με
διδάγματα. Η Ελλάδα γίνεται πιο σοφή
κάθε φορά που φτάνει στο τελευταίο
σκαλοπάτι. Όμως, Ελλάδα, δεν φτάνει μόνο
το 'σ' αγαπώ' ή ότι 'ποτέ δεν πεθαίνεις'.
Ελλάδα, πρέπει να ζήσεις. Εγκλωβίστηκες
στα στενά όριά σου. Ο αντίπαλος σε έριξε
στα σχοινιά. Δεν είδες ότι υπάρχει κι
άλλος κόσμος πέρα από αυτά. Δεν εννόησες
πως ο κόσμος αυτός είναι για θηρία κι
οι κατώτεροι πάντοτε τρέφονται από το
αίμα των δυνατών. Οι δυνατοί ενίοτε
κουράζονται και πλήττονται από τους
αδύνατους. Έτσι αποκτά ενδιαφέρον το
παιχνίδι. Φαντάσου πόσο βαρετό θα ήταν
να βρισκόσουν για πάντα στην κορυφή,
δίχως να υπάρχει κάποιος για να σε
πλήξει. Αυτή είναι η ματαιοδοξία σου.
Ότι πέφτεις από μόνη σου για να αισθανθείς
πως θα γίνεις ξανά δυνατή. Μιζέριασες,
έμεινες ευχαριστημένη με όσα είχες και
σε καθιστούσαν μία σπουδαία ψωροκώσταινα
της οικουμένης. Κι έλεγες δεν πειράζει,
για όλους έχει ο Θεός. Τώρα μόνη ούσα,
αναρωτιέσαι, 'μα, που να είναι ο Θεός';
Λες να έγινε πρόσφυγας κι αυτός;
Το καντήλι
σβήνει σιγά-σιγά. Όλα τελείωσαν για
σένα; Εγώ δεν φοβάμαι.
Μέσα μου λέω πως είσαι καλά ψημένη, θα
ξανανάψεις, υπάρχει πάντοτε λάδι πρόθυμο
να κάψει για σένα...
